Μια πολύ σπουδαία ήττα

_{Το δίλημμα του Ηρακλέους, Annibale Carracci, 1596}

Η πρόθεση της κυβέρνησης να φυτέψει σε κάθε πρωτεύουσα νομού κι ένα τουλάχιστον πρότυπο και μάλιστα με το συνήθη χωρίς διάκριση ισοπεδωτισμό των νεοφιλελεύθερων ταλιμπάν των Αθηνών Βρυξελλών και πάσης ΕΕ, δεν μπορούσε παρά να συναντήσει αντιστάσεις από τους άμεσα θιγόμενους. Είναι ξεδιάντροπα δηλωμένο από τους εμπνευστές του, ότι πρόκειται για ένα σχέδιο διευθέτησης ή καλύτερα εκτροπής των μαθητικών ροών από το γυμνάσιο προς τη λυκειακή βαθμίδα της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Τόσο ξεδιάντροπα, που οι Μεταγυμνασιακές Σχολές Κατάρτισης ιδρύονται μαζί με τα αντίστοιχα ΕπαΛ που κλείνουν δια της μετατροπής τους σε πρότυπα.

Το νεοφιλελεύθερο στρατήγημα είναι απλό. Ορθώνει ένα βαθμολογικό φράγμα μπροστά στα λύκεια, γενικά και επαγγελματικά, ενώ ιδρύει Μεταγυμνασιακές Σχολές Κατάρτισης μέσα σε επιχειρήσεις προσφέροντάς τους για σκλαβάκια τα παιδιά που αποκλείει από το «πρότυπο» ΕπαΛ. Σκλαβάκια, που 4 μέρες τη βδομάδα θα δουλεύουν αμισθί ή με «μισθό» χαρτζιλίκι, για να παρακολουθούν την πέμπτη μέρα μαθήματα στην τάξη. Δυο χρόνια μεταγυμνασιακή κατάρτιση, όπου η αποφοίτηση δεν θα εφοδιάζει αυτόματα τα παιδιά ούτε με τίτλο επαγγελματικών σπουδών, ούτε με κανενός είδους επαγγελματικά δικαιώματα. Σκλαβάκια μιας χρήσεως, που θα αντικατασταθούν από την επόμενη φουρνιά μαθητών/τριών και που όλα μαζί θα καλύπτουν πιθανώς θέσεις εργασίας των γονιών τους, οι οποίοι έχουν το ελάττωμα …… να παίρνουν μισθό.

Στη Σύρο. το μοναδικό ημερήσιο ΕπαΛ προγράφηκε παρά το ότι είναι το μοναδικό ημερήσιο ΕπαΛ του νησιού, δείχνοντας το πώς οι ελίτ αντιλαμβάνονται την ισότητα: ίσες ευκαιρίες σε άνισους. Από τη στιγμή που ανακοινώθηκε, τα γεγονότα εξελίχτηκαν το ένα μετά το άλλο. Από όλα όμως όσα διαδραματίστηκαν στο μεταξύ, το κορυφαίο γεγονός υπήρξε η συγκρότηση της «Πρωτοβουλίας Εκπαιδευτικών και Γονέων κατά της Μετατροπής του ΕπαΛ Σύρου σε Πρότυπο», η οποία και οργάνωσε την μαζική συγκέντρωση και πορεία της 29ης Μαΐου, προανάκρουσμα μιας ακόμα μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στην υποβάθμιση του νοσοκομείου .

Το χρονικό

• Ανακοινώνεται κατάλογος με ΕπαΛ σε όλη τη χώρα, που η κυβέρνηση θέλει να μετατρέψει σε «πρότυπα». Το ΕπαΛ Σύρου είναι ανάμεσά τους. Οι πρώτες αντιδράσεις συζητιούνται στους διαδρόμους του ΕπαΛ
  
• Η ΕΛΜΕ Α Κυκλάδων αντιτίθεται με ανακοίνωσή της στα πρότυπα ΕπαΛ γενικά και στη μετατροπή του ΕπαΛ Σύρο ειδικότερα. Δεν οργανώνει όμως τίποτα πρακτικό, καμιά κινητοποίηση, κανένα σχέδιο αντίστασης.
  
• Οι συζητήσεις των εκπαιδευτικών στο ΕπαΛ Σύρου επικεντρώνονται στον αποκλεισμό των μαθητών από το μοναδικό ΕπαΛ του νησιού. Η επαπειλούμενη μείωση των μαθητών και μαθητριών οδηγεί σε δεύτερες σκέψεις για την απώλεια οργανικών θέσεων. Το παράδειγμα της μετατροπής του 1ου Γυμνασίου Σύρου σε πειραματικό πέρυσι και η παγίδευση όσων εκπαιδευτικών είτε αναγκάστηκαν είτε ξεγελάστηκαν και ζήτησαν τοποθέτηση σε αυτό, είναι νωπή και δυσοίωνη. Οι ανησυχίες μεταφέρονται σιγά σιγά και στους γονείς.
  
• Η διοίκηση διαδίδει τα ίδια ψέματα με πέρυσι: Με περίσσιο θράσος και σε πείσμα όσων πεντακάθαρα ορίζουν τα άρθρα του νόμου τον οποίο εφαρμόζει, διαβεβαιώνει, ότι όλα τα παιδιά θα γίνονται δεκτά και ότι όλοι όσοι και όσες θέλουν να κρατήσουν την οργανική τους, θα την κρατήσουν «όπως πριν». Προσπαθεί έτσι να στρέψει τους «μόνιμους με οργανική» εκπαιδευτικούς εναντίον των αποσπασμένων, αναπληρωτών και νεοδιόριστων.
  
• Η διοίκηση προσπαθεί να διαιρέσει τους εκπαιδευτικούς συγκαλώντας σε «ενημερωτική» συνεδρίαση το σύλλογο διδασκόντων και διδασκουσών. Ο σύλλογος δεν έχει βέβαια από το νόμο καμία αρμοδιότητα να εκφέρει γνώμη και ο προφανής σκοπός της διοίκησης είναι να εκφοβίσει όσους και όσες ταλαντεύονταν ή θα έχαναν το θάρρος της γνώμης τους μπροστά στην ίδια τη διοίκηση. Η ΕΛΜΕ αποφασίζει να παραστεί στη θεσμική αυτή συνεδρίαση. Η υποδοχή της δεν είναι καλή. Ο σύλλογος δείχνει μουδιασμένος και δεν αντιδρά στη σχεδόν αποπομπή των εκπροσώπων του ΔΣ από τη συνεδρίαση.
  Στην ψηφοφορία όμως, η διοίκηση ηττάται μεγαλοπρεπώς. Ο σύλλογος των διδασκόντων και διδασκουσών του ΕπαΛ απορρίπτει με μεγάλη πλειοψηφία τη μετατροπή του ΕπαΛ Σύρου σε πρότυπο.
  
• Η μεγάλη τομή γίνεται. Μια μερίδα συναδέλφων και συναδελφισσών αποφασίζει να πάρει τον αγώνα στα χέρια της και συγκροτεί μια περισσότερο παρέα, παρά επιτροπή αγώνα. Έρχεται σε επαφή με τους γονείς, που έχουν ήδη θορυβηθεί και βρίσκει ανταπόκριση. Οι σύλλογοι γονέων οργανώνουν μια συνάντηση γονέων δίνοντας βήμα στην επιτροπή αγώνα των καθηγητών και καθηγητριών του ΕπαΛ Σύρου η οποία στο μεταξύ έχει διευρυνθεί με εκπαιδευτικούς από τη δευτεροβάθμια και την πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Η εκδήλωση έχει μεγάλη επιτυχία. Από τους συλλόγους γονέων απουσιάζει μόνο ένας, ενώ η Ένωση γονέων, παρότι επηρεάζεται ισχυρά από το κυβερνών κόμμα, αναγκάζεται απρόθυμα να προσποιηθεί ότι ευθυγραμμίζεται με τις ανησυχίες της βάσης της. Χάρη στη συγκέντρωση αυτή δημιουργείται ένα μόνιμο κανάλι επικοινωνίας και συντονισμού μεταξύ εκπαιδευτικών και γονέων.
  
• Ενώ ο συντονισμός εκπαιδευτικών και γονέων αγωνίζεται να βρει το βηματισμό του, δύο σχέδια αρχίζουν να διακρίνονται.
  Το ένα, υποθέτει ότι η λογική των επιχειρημάτων ή καλύτερα ο παραλογισμός της μετατροπής του μοναδικού ΕπαΛ του νησιού σε πρότυπο, θα φέρει με το μέρος των εκπαιδευτικών και γονέων την αυτοδιοικητική εξουσία και την τοπική διοίκηση της εκπαίδευσης, οι οποίες θα μεσολαβήσουν στο κεντρικό κράτος για να αποτραπεί η μετατροπή του «δικού μας» ΕπαΛ σε πρότυπο. Σε αυτή την επιδίωξη θα έπρεπε το κινηματικό να υποταχθεί στο θεσμικό και να γίνει ένα απλό εργαλείο για να καμφθούν οι δισταγμοί των διοικούντων.
  Το άλλο σχέδιο, θεωρεί ότι πέρα από την όποια πραγματική ή υποκριτική κατανόηση των εκπροσώπων της τοπικής εξουσίας η κρατική εξουσία -κεντρική και τοπική- είναι ενιαία, αδιαίρετη και βρίσκεται ως συμπαγές μπλοκ απέναντι στα συμφέροντα των εκπαιδευτικών, των μαθητών και των γονιών τους. Επομένως καμία συμμαχία μαζί της δεν είναι δυνατή και το βάρος θα έπρεπε να πέσει ιδεολογικά μεν ενάντια στα πρότυπα σχολεία και στην κυβέρνηση γενικά με αναφορά στο ΕπαΛ Σύρου, τακτικά δε στο κινηματικό μέρος σε αντιπαράθεση με τις τοπικές εξουσίες.
  
• Κατ’ αντιστοιχία, στην ίδια την επιτροπή και στο συντονισμό, διαμορφώθηκαν παράλληλα μια μετριοπαθής πτέρυγα που τείνει να κινηθεί όσο πιο θεσμικά και όσο λιγότερο κινηματικά μπορεί, γυρεύοντας να συμμαχήσει με την τοπική εξουσία από τη μια και από την άλλη μια κινηματική πτέρυγα, που, χωρίς να αποκλείει το θεσμικό μέρος, τείνει να κινηθεί όσο πιο κινηματικά μπορεί γυρεύοντας, με το ξεμπρόστιασμα των τοπικών εξουσιών, να κερδίζει δυνάμεις στο δρόμο εναντίον της μετατροπής του ΕπαΛ σε πρότυπο. Επιπλέον, ανάμεσα στις δύο πρώτες αυτές πτέρυγες ταλαντεύεται μια τρίτη. Οι τρεις αυτές τάσεις διαπερνούν τόσο τους εκπαιδευτικούς όσο και τους γονείς.
  
• Παράσταση στην ΠΔΕ Ν. Αιγαίου. Ο συντονισμός οργανώνει στις 12 Μαΐου, παράσταση την Περιφερειακή Διευθύντρια. Η μετριοπαθής πτέρυγα του συντονισμού θέλει να παραστούν μόνο εκπρόσωποι, η κινηματική θέλει παρόντες και παρούσες όλους όσους και όλες όσες ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στην παράσταση. Τελικά ο συμβιβασμός έγινε κάπου στη μέση. Στην ΠΔΕ επανεμφανίζεται και η ΕΛΜΕ συμπαραστεκόμενη. Η δντρια ΠΔΕ προσφέρει την κατανόησή της, υπερασπίζεται όμως την ιδεολογία των προτύπων και δηλώνει (τι έκπληξη!) αναρμόδια, δεδομένου ότι πρόκειται για κεντρική κυβερνητική πολιτική, την οποία η ίδια οφείλει να εφαρμόσει. Θεσμικό κέρδος δεν υπάρχει, υπάρχει όμως ένα σημαντικό κινηματικό κέρδος: η επιτροπή εκπαιδευτικών διευρύνθηκε de facto σε μικτή επιτροπή εκπαιδευτικών και γονέων.
  
• Η μικτή πλέον επιτροπή εκπαιδευτικών και γονέων απευθύνεται προς το Δημοτικό συμβούλιο ζητώντας να συζητήσει το θέμα παρουσία εκπρόσωποι εκπαιδευτικών και γονέων. Το Δημοτικό Συμβούλιο κωλυσιεργεί και αναβάλλει, ζητάει υπογραφές δημοτών και αίτημα από την ΕΛΜΕ το οποίο και υποβάλλεται, αλλά το δημοτικό συμβούλιο καθυστερεί. Αρχίζει και η συλλογή υπογραφών.

Η υπουργός Κεραμέως στη Σύρα

• Ανακοινώνεται ότι έρχεται η Κεραμέως. Οι πρώτες ακόμα φήμες για επίσκεψη της Κεραμέως στο νησί συσπείρωσαν περισσότερο τον κόσμο και ριζοσπαστικοποίησαν τις αντιδράσεις. Ο συντονισμός γονέων και εκπαιδευτικών συγκαλεί εσπευσμένα μια ανοιχτή σύσκεψη εκπαιδευτικών και γονέων για να οργανωθεί η συγκέντρωση «υποδοχής» της Κεραμέως προσβλέποντας και στο τοπικό φοιτητικό κίνημα που ήδη βρισκόταν σε αναβρασμό μετά τη δολοφονική καταστολή της Θεσσαλονίκης. Στη σύσκεψη συμμετέχει και η ΕΛΜΕ, αλλά δεν δείχνει καμία διάθεση να υπογράψει το κάλεσμα. Οι παρόντες από τους συλλόγους γονέων δηλώνουν ότι η πρόσκληση σε παλλαϊκή συγκέντρωση κατά υπουργού θα ήταν ένα βήμα παραπάνω από όσο θα μπορούσαν τα συντηρητικότερα στοιχεία των ΔΣ τους. Αν όμως δεν καλέσει ούτε η ΕΛΜΕ ούτε οι σύλλογοι γονέων, τότε ποιος θα υπογράψει το κάλεσμα;
  Η σύσκεψη όμως ήταν αποφασισμένη να καλέσει την συγκέντρωση και η δυναμική αυτή έσπρωξε τον άτυπο συντονισμό εκπαιδευτικών και γονέων να εξελιχθεί οργανωτικά στην «Πρωτοβουλία Εκπαιδευτικών και Γονέων κατά της Μετατροπής του ΕπαΛ Σύρου σε Πρότυπο» η οποία και υπέγραψε το κάλεσμα.

• Η συγκέντρωση και πορεία την Κυριακή στις 29 Μαΐου είχε τεράστια επιτυχία. Οι κεντρικοί δρόμοι της Ερμούπολης ήταν γεμάτοι κόσμο, φοιτητές και φοιτήτριες, μαθητές και μαθήτριες, γονείς, εκπαιδευτικούς και των τριών βαθμίδων και απλούς πολίτες που έστεκαν απέναντι στα ΜΑΤ φωνάζοντας συνθήματα από τις 17:00 ως αργά το βράδυ στις 21:30 όταν η Κεραμέως φυγαδεύτηκε και τα ΜΑΤ αποχώρησαν. Η μαχητική πτέρυγα της «Πρωτοβουλίας γονέων και εκπαιδευτικών» ηγεμόνευσε στην διαδήλωση και συσπείρωσε εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές γύρω από θέσεις που γνώρισαν ευρεία δημοσιότητα. Στη συγκέντρωση της Κυριακής, πλάι σε εκείνα των φοιτητών, κυριάρχησαν τα συνθήματα «Άριστα σχολεία για όλα τα παιδιά, όχι σκλαβάκια για την αγορά», «Κάτω τα χέρια από το ΕπαΛ, θέλουμε σχολεία για όλα τα παιδιά». Η διαδήλωση στράφηκε ενάντια στη μετατροπή του ΕπαΛ Σύρου σε πρότυπο, όχι μόνο γιατί είναι το μοναδικό ημερήσιο ΕπαΛ στο νησί, αλλά και γιατί είναι αντίθετο στην ιδεολογία του αποκλεισμού παιδιών από την εκπαίδευση δια των «προτύπων» σχολείων, είναι αντίθετο στην «αριστεία» της υποχρηματοδότησης των σχολείων, είναι αντίθετο στην άμισθη εργασία των μαθητών και των μαθητριών, είναι αντίθετο με την πρόωρη «κατάρτιση» δεκαπεντάχρονων παιδιών που χρειάζονται πριν από όλα δευτεροβάθμια παιδεία και εκπαίδευση.
  
• Η συνάντηση με το Δήμαρχο. Στις 31 Μαΐου η Πρωτοβουλία με τη συμπαράσταση της ΕΛΜΕ συναντά το Δήμαρχο. Τις αυταπάτες ότι ο Δήμος θα μπορούσε να ρίξει το βάρος του υπέρ της Πρωτοβουλίας ενισχύει η διαβεβαίωση του Δημάρχου ότι το θέμα θα το θέσει ο ίδιος στο Δημοτικό Συμβούλιο εισηγούμενος κατά της μετατροπής του ΕπαΛ σε πρότυπο.
  
• Η ταπείνωση της Κεραμέως είχε όπως φαίνεται τεντώσει πολλά νεύρα τόσο στο νεοδημοκρατικό, όσο και στο τοπικό κρατικό στρατόπεδο. Η εκπαιδευτική διοίκηση που προφανώς τα άκουσε από την υπουργό ψάχνει τρόπο να «σφίξει τα λουριά» στους εκπαιδευτικούς και τον βρίσκει στο πρόσωπο ενός διευθυντή που -κατά καθήκον- προώθησε στους γονείς την πρόσκληση του συλλόγου τους για τη συγκέντρωση της 29ης. Την Τρίτη 31 Ιουνίου τον καλεί να δώσει εξηγήσεις, αφήνοντας ωστόσο να διαρρεύσει η πληροφορία ότι μετά τις «εξηγήσεις» το θέμα θα κλείσει, όπως πράγματι έγινε. Ήταν προφανές ότι η διοίκηση επιχειρούσε να δημιουργήσει ένα κλίμα τρομοκρατίας και η Πρωτοβουλία το αντιλαμβάνεται σωστά και αποφασίζει να οργανώσει την Πέμπτη 2 Ιουνίου παράσταση διαμαρτυρίας στη ΔΔΕ ενάντια στην προσπάθεια πειθαρχικής τρομοκράτησης. Από το ΔΣ της ΕΛΜΕ εμφανίζονται δεύτερες σκέψεις ότι πρόκειται μόνο για μια προσωπική πειθαρχική δίωξη του συγκεκριμένου διευθυντή που αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας και την οποία θα διευθετούσε το ΔΣ της ΕΛΜΕ τηλεφωνικά με τον δντη ΔΔΕ. Δυστυχώς επικρατούν, οι γονείς παραμερίζονται και η παράσταση διαμαρτυρίας ματαιώνεται για να κατευνασθεί η διοίκηση. Φυσικά η πειθαρχική δίωξη που δεν επρόκειτο να υπάρξει, δεν υπήρξε ποτέ. Το πολιτικό εξαγόμενο όμως ήταν η διάρρηξη της συμμαχίας γονέων και εκπαιδευτικών που έμειναν ουσιαστικά και πάλι μόνοι. Κατά έναν εντελώς ειρωνικό τρόπο η προσπάθεια τρομοκράτησης είχε περάσει αφού χάρις σε αυτήν οι εκπαιδευτικοί χάσαμε τελικά τους συμμάχους μας.
  
• Η πολυαναμενόμενη έκτακτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου προκειμένου να συζητηθεί το θέμα του ΕπαΛ Σύρου έγινε τελικά στις 6 Ιουνίου μετά από εκατοντάδες υπογραφών που είχε μαζέψει η Πρωτοβουλία. Αλλά η φόρα της κινητοποίησης έχει ανακοπεί˙ στη συγκέντρωση έξω από το Δημαρχείο είμαστε πια πολύ λιγότεροι. Η μεγάλη διαδήλωση είχε θορυβήσει το τοπικό κράτος αρκετά για να έχει επιστρατεύσει κάποια κυρία του υπουργείου ως αντίπαλο δέος απέναντι στους δύο εκπαιδευτικούς της Πρωτοβουλίας και τον πρόεδρο της ΕΛΜΕ, οι οποίοι πάντως δεν τα πήγαν άσχημα. Το παιγνίδι όμως ήταν στημένο. Από την αίθουσα των συνεδριάσεων του Δημοτικού Συμβουλίου είχε αποκλεισθεί η Πρωτοβουλία και η ΕΛΜΕ ενώ οι παρεμβάσεις των εκπαιδευτικών θα γίνονταν μέσω τηλεδιάσκεψης. Ο Δήμαρχος, καμία έκπληξη την κινηματική πτέρυγα της Πρωτοβουλίας, άδειασε κανονικά όσους και όσες είχαν την αφέλεια να πιστέψουν ότι θα εισηγούνταν ποτέ ενάντια στο κεντρικό κράτος. Το Δημοτικό συμβούλιο έσπευσε τελικά να στοιχηθεί με το υπουργείο και, με συντριπτική πλειοψηφία, αποφάσισε ότι συνηγορεί με την μετατροπή του ΕπαΛ Σύρου σε πρότυπο. Ήταν χειρότερα από ό,τι φοβόμαστε.
  
• Μετά την αρχική παγωμάρα όμως, τίποτε και κανείς δεν είχε πια σχέδιο για τα περαιτέρω. Η μεν ΕΛΜΕ είχε φτάσει στο πολιτικό της όριο: άλλος θεσμός για να απευθυνθεί δεν υπήρχε. Η Πρωτοβουλία πάλι είχε βραχυκυκλωθεί με τη ματαίωση της παράστασης διαμαρτυρίας, δεν είχε συναντηθεί για να συζητήσει αλλά και δεν φάνηκε να έχει τα αναγκαία πολιτικά καύσιμα ούτε από τη μεριά των εκπαιδευτικών ούτε από τη μεριά των γονιών.
  
• Στις 17 Ιουνίου δημοσιεύτηκε το ΦΕΚ με τα νέα πρότυπα ΕπαΛ. Ανάμεσά τους και το ΕπαΛ Σύρου. Ήταν μια ήττα αλλά δεν ήταν μια απλή ήττα˙ ήταν …

Μια σπουδαία ήττα

Το πρώτο σημείο όπου πρέπει να σταθεί κανείς είναι πώς ό,τι και να έγινε, όσα λάθη και αδυναμίες να ήρθαν στην επιφάνεια, όσες ευθύνες κι αν αποδοθούν εδώ ή εκεί, το γεγονός παραμένει, ότι, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ένα εκπαιδευτικό αίτημα παίρνει τόσο πολιτικές διαστάσεις και δημιουργεί ένα μείζον πολιτικό γεγονός στο νησί. Αυτή ήταν, για να το πούμε έτσι, η συνισταμένη όσων δυνάμεων έδρασαν και όσων παρέλειψαν να δράσουν με τους δικούς τους περιορισμούς, από τις πιο γραφειοκρατικές μέχρι τις πιο επαναστατικές˙ με μια έννοια μέχρι εκεί τελικά έφτανε το επίπεδο ταξικής συνείδησης στο νησί και αυτό αποτελεί ταυτόχρονα έπαινο και ψόγο, για όλους και όλες μας. Αλλά δεν ήταν απλώς ένα ξέσπασμα ή μόνο μια ευνοϊκή συγκυρία.

Το δεύτερο σημείο δύναμης των κινητοποιήσεων είναι, όσο παράδοξο κι αν φαίνεται, ότι η αδυναμία των εκπροσωπήσεων να απαντήσουν στοιχειωδώς, ήταν εκείνη η οποία και υπέβαλε την ιδέα της αυτοοργάνωσης . Στην πορεία από την αυτοργανωμένη επιτροπή αγώνα των εκπαιδευτικών του ΕπαΛ, στον πρώτο συντονισμό με τους γονείς και τελικά στην Πρωτοβουλία Εκπαιδευτικών και Γονέων κατά της Μετατροπής του ΕπαΛ Σύρου σε Πρότυπο η αυτοοργάνωση υπήρξε η κινητήρια οργανωτική ιδέα της κινητοποίησης και η μόνη που κατάφερε να βγάλει ένα εκπαιδευτικό αίτημα από τα στενά όρια του σιναφιού εγκαινιάζοντας και φέρνοντας κοντά, σε κινηματικό αλλά και σε ανθρώπινο επίπεδο, εκπαιδευτικούς, γονείς και φοιτητές/τριες.

Η συγκέντρωση της 29ης Μαΐου πέτυχε, χάρη στην αυτοοργάνωση των απλών εκπαιδευτικών και γονέων με τη μορφή της Πρωτοβουλίας ακριβώς γιατί κατόρθωσε να συγκεράσει δύο υποτίθεται διακριτούς κοινωνικούς χώρους. Να ενώσει πάνω στην κοινή τους ταξική ρίζα τους εκπαιδευτικούς με τους γονείς και τα παιδιά τους. Το μέτρο της επιτυχίας το δείχνει ο πανικός της διοίκησης που ακολούθησε, οι καταδρομικές μετακινήσεις της Κεραμέως στο νησί, η θυμωμένη εντολή της να ενταθεί στο νησί η προπαγάνδιση της νεοφιλελεύθερης αντιμεταρρύθμισης, αλλά πάνω από όλα η προσπάθεια δημιουργίας κλίματος πειθαρχικού εκφοβισμού των εκπαιδευτικών!

Πέρα από τις πολιτικές αδυναμίες και ταλαντεύσεις της, η «Πρωτοβουλία Γονέων και Εκπαιδευτικών» αποτελεί την πρώτη μετά από πολλά χρόνια στον εκπαιδευτικό χώρο μορφή αυτοοργάνωσης των ανθρώπων της εργασίας στην αναζήτηση ενός τρόπου να αποφασίζουν και να διευθύνουν συλλογικά τον αγώνα που ανέλαβαν. Αυτό το οργανωτικό κέρδος του εκπαιδευτικού κινήματος και της εργατικής τάξης απέδειξε την πρακτική του αποτελεσματικότητα ως κινηματικό εργαλείο για να αποκτήσει έτσι τεράστιο πολιτικό βάρος ως οργανωτική μορφή. Χρειάζεται να διαφυλαχτεί ως κόρη οφθαλμού, να πλαισιωθεί και να εξελιχθεί πολιτικά και οργανωτικά χωρίς καθυστέρηση. Αυτή η οργανωτική μορφή της αυτοοργάνωσης, παράλληλα και δίπλα στα σωματεία, είναι το μόνο ορατό σήμερα αντίμετρο, η μόνη ορατή γραμμή άμυνας των σωματείων στο νόμο Χατζηδάκη.

Το τρίτο σημείο που επίσης θα πρέπει να σταθούμε είναι η χρεοκοπία της ιδέας ότι το τοπικό κράτος θα μπορούσε να υποστηρίξει αιτήματα των ανθρώπων της εργασίας στο νησί, απέναντι στο κεντρικό κράτος, επειδή αυτά είναι δίκαια ή επειδή το τοπικό κράτος θα υπεράσπιζε την τοπική του κοινωνία από το κεντρικό κράτος. Τέτοιες δήθεν συμμαχίες του κόσμου της εργασίας με το τοπικό κράτος δεν υπήρξαν ποτέ τίποτε παραπάνω από μεσολαβήσεις, δηλαδή μέθοδοι πειθάρχησης των εργατικών τάξεων. Συνέβαιναν ίσως πριν από τουλάχιστον είκοσι χρόνια αλλά όχι πια σήμερα. Οι σημερινοί Δήμοι δεν έχουν τίποτε που να θυμίζει τη λεγόμενη τοπική αυτοδιοίκηση του 1980 ή του 1990, εκτός ίσως από το όνομα και τα κτίρια όπου στεγάζονται. Από την άλλη, η κεντρική κρατική διοίκηση έχει πια πανοπτικό έλεγχο στα τοπικά της παραρτήματα και έχει συστηματικά απομονώσει τους κρίσιμους μοχλούς εξουσίας από κάθε δημοκρατικό έλεγχο, ακόμα και αυτού του κοινοβουλίου. Οι μεγάλες αποφάσεις δεν παίρνονται πια μέσα στο κοινοβούλιο αλλά σε αδιαφανή και απομακρυσμένα κέντρα αποφάσεων˙ μερικές από αυτές τις εγκρίνει τυπικά το κοινοβούλιο χωρίς καν να τις διαβάσει, όπως κυνικά ομολόγησε στην περίπτωση των μνημονίων ο ανεκδιήγητος εκείνος εθνοπατέρας. Αντιμέτωποι με το κράτος λοιπόν, χρειάζεται να το αντιλαμβανόμαστε ως ένα ενιαίο εχθρικό μπλοκ.

Η αδυναμία, στην από δω μεριά μιας αντιπαράθεσης με το κράτος, είναι πάντοτε οι, αντικειμενικά βολικές για την κυβέρνηση, φωνές περί «σύνεσης», περί «άσκησης πίεσης» δι’ αντιπροσώπων στους διαδρόμους και πίσω από τις πόρτες υπηρεσιακών παραγόντων και τοπικών αρχόντων. Δεν πρόκειται εδώ για κάποια ηθικής τάξεως πτώση ούτε κάποια κακή πρόθεση του ενός ή του άλλου προσώπου, αλλά για την ίδια την εσωτερική λογική αυτής της πολιτικής στάσης, η οποία κάνει γραφειοκρατικές και ηττοπαθείς αυτές τις φωνές. Στην ίδια αυτή λογική, τραβηγμένη μέχρι την ακραία της συνέπεια, εγγράφεται και το ανεπίσημο, χωρίς σφραγίδες και υπογραφές email της ΕΛΜΕ την 28η Μαΐου όπου μας παρουσίαζε με θετικό τρόπο μια σχετική με το ΕπαΛ Σύρου επερώτηση εθνικίστριας βουλευτίνας του ακροδεξιού Βελόπουλου, εκθέτοντας έτσι, για δεύτερη φορά, σε κοινή θέα την πολιτική ροπή της ΕΛΜΕ για τακτικές συμμαχίες με την ακροδεξιά.

Το τέταρτο σημείο έπεται: Αυτό που μπορεί να φοβηθεί η κυβέρνηση, το δείχνουν τα προπαγανδιστικά και τρομοκρατικά αντίμετρα που υιοθέτησε η ταπεινωμένη υπουργός. Είναι το ενδεχόμενο μιας άμεσης και ευθείας ήττας της πολιτικής της, από μια κινητοποίηση που δεν εννοεί να περιοριστεί πίσω από τις κλειστές πόρτες των γραφείων της διοίκησης, αλλά αποδεικνύεται ικανή να υποστηρίξει ξανά και ξανά τις θέσεις της στο δρόμο. Μια κατά μέτωπο ήττα θα έπαιρνε αναπόφευκτα πανελλαδική δημοσιότητα και διάσταση με κίνδυνο να αποτελέσει ένα σημείο καμπής στην ενίσχυση των εργατικών αντιστάσεων στις αντιμεταρρυθμίσεις που η κάθε κυβέρνηση έχει υποσχεθεί στις ελίτ. Μια τέτοια ήττα θα κόστιζε πολύ ακριβά σε ένα κυβερνητικό κόμμα σε όρους της εμπιστοσύνης των οικονομικών ελίτ προς την ικανότητά του να εξασφαλίζει την ευταξία του κεφαλαίου. Ένας κλονισμός της εμπιστοσύνης των ελίτ σε ένα κυβερνητικό κόμμα δεν είναι καλά νέα ούτε για τη χρηματοδότησή του ούτε και για το πολιτικό μέλλον της ηγεσίας του. Μόνο αν καταφέρει μια κινητοποίηση να απειλήσει με μια τέτοια κατά μέτωπο ήττα την κυβέρνηση, μπορεί να κερδίσει: η κυβέρνηση θα υποχωρήσει μόνο και μόνο για να παρουσιαστεί μεγαλόψυχη αντί για ηττημένη.